Жаклін Арпман

У красавіку 1940 г. у прадчуваньні вялікай вайны сям'я Арпман выехала з Бруселя ў Марока, у Касаблянку. Па дарозе ў Марока сям'я спынілася ў Парыжы, дзе дзяўчынка Жаклін піша свой першы раман памерам ў палову старонкі. Пяць год сям'я жыве ў Касаблянцы. Частка ейнай сям'і жыдоўскага паходжаньня ў Бэльгі была дэпартаваная ў нямецкія канцлягеры. У касаблянскім калежы яна вывучае сучасныя мовы, уключаючы ангельскую і арабскую, захапляецца граматыкай, сынтаксісам і клясычнай літаратурай. Марыць стаць трагічнай актрысай^[2].

Вярнуўшыся ў Брусель, Жаклін Арпман скончыла гуманітарны ліцэй Forest. У 1946 г. яна пачала вывучаць мэдыцыну ў Брусэльскім свабодным унівэрсытэце. У 1950 г. яна захварэла на сухоты і 21 месяц правяла ва ўнівэрсытэцкім санаторы ў Эўпэне. Тут яна пачыла пісаць свой першы раман «Les Jeux dangereux» (Небяспечныя гульні). Але ён ніколі не будзе апублікаваны. У 1952 г. яна аднавіла навучаньне ў мэдыцыне і атрымала першую доктарскую ступень. У 1967 годзе яна пачала вывучаць псыхалёгію ў Брусэльскім свабодным унівэрсытэце. Пасьля атрыманьня дыплёму працавала псыхатэрапэўткай у клініцы Fond'Roy^[3]

У 1976 г. яна ўступіла ў Бэльгійскае таварыства псыхааналізу.

Паралельна Жаклін Арпман працягвала пісаць раманы і займацца псыхааналітычнай дзейнасьцю^[4].

Мірна памерла ў 2012 годзе ў сябе дома ў кампаніі мужа і дачок^[5].

У 1958 г. Жаклін Арпман апублікавала свой першы тэкст «L'Amour et l'Acacia». У 1959 зьявіўся ейны першы раман «Brève Arcadie», які быў ўзнагароджаны прэміяй Віктора-Расэля^[6].

Раманы Жаклін Арпман чэрпаюць свае сілы ня столькі ў інтрыгах, колькі ў адносінах паміж асобнымі людзьмі. Крыза жарсьці (нянавісьць ці каханьне) асабліва цікавіла пісьменьніцу. У творах Ж. Арпман заўсёды прысутнічае двайны літаратурны і псыхааналітычны падыход. На самой справе, пісьменьніца ніколі і не хавала, што ў стварэньні сюжэтаў, апісаньні вобразаў і паводзінаў людзей яна актыўна задзейнічвала сваю псыхалягічную адукацыю^[7]. Дзякуючы гэтаму, творы пісьменьніцы заўсёды псыхалягічна дынамічныя і напружаныя. У раманы яна заўсёды ўводзіць гендэрную інтрыгу і элемэнты дэтэктыву^[8].

Найбольш вядомы твор Ж. Арпман - псыхалягічны, гендэрны раман «Orlanda», 1996. Пісьменьніца на сучасны манер пагулялася з тэкстам Вірджыніі Ўулф «Orlando»^[9].

● L'Amour et l'Acacia coll. Nouvelles, 1958)

● Brève Arcadie (Julliard, 1959)

● L'Apparition des esprits (Julliard, 1960)

● Les Bons Sauvages (Julliard, 1966 et Labor, coll. Espace Nord, no 79)

● La Mémoire trouble (Gallimard, 1987)

● La Fille démantelée (Stock, 1990)

● La Plage d'Ostende (Stock, 1991 et Livre de Poche no 9587)

● La Lucarne (Stock, 1992)

● Le Bonheur dans le crime (Stock, 1993)

● Moi qui n'ai pas connu les hommes (Stock, 1995 et Livre de Poche no 14093)

● Orlanda (Grasset, 1996 et Livre de Poche no 14468)

● L'Orage rompu (Grasset, 1998)

● Dieu et moi (Mille et une nuits, 1999)

● Récit de la dernière année (Grasset, 2000)

● Le Véritable Amour (Ancrage, 2000)

● La Vieille Dame et moi (Le Grand Miroir, 2001)

● En quarantaine (Mille et une nuits, 2001)

● Ève et autres nouvelles (Espace nord, 2001)

● La Dormition des amants (Grasset, 2002)

● Le Placard à balais (Le grand miroir, 2003)

● Jusqu'au dernier jour de mes jours (Labor, 2004)

● Le Temps est un rêve (Le Grand Miroir, 2004)

● Le Passage des éphémères (Grasset, 2004)

● La Forêt d'Ardenne (Le grand miroir, 2004)

● En toute impunité (Grasset, 2005)

● Du côté d'Ostende (Grasset, 2006)

● Mes Œdipe (Grand Miroir, 2006)

● Ce que Dominique n'a pas su (Grasset, 2007)

● Écriture et Psychanalyse (Mardaga 2011)^[10].