Myrna Loy

Myrna Loy (2 d'agostu de 1905Helena – 14 d'avientu de 1993Nueva York) foi una reconocida actriz d'Estaos Xuníos.

Myrna Loy
Vida
NacimientuHelena[1]2 d'agostu de 1905[2]
NacionalidáBandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Llingua maternainglés
MuerteNueva York[3]14 d'avientu de 1993[2] (88 años)
SepulturaHelena
Causa de la muertecáncanu de pulmón
Familia
Casada conArthur Hornblow (1936 – div. 1942)
John Hertz, Jr. (es) Traducir (1942 – div. 1944)
Gene Markey (1946 – div. 1950)[4]
Howland H. Sargeant (es) Traducir (1951 – div. 1960)
Estudios
EstudiosHarvard-Westlake School (es) Traducir
Escuela Preparatoria Venice (es) Traducir
Llingües falaesinglés[5]
Oficiubaillarina, actriz de teatru, actriz de cine, actriz de televisiónactriz
Llugares de trabayuEstaos Xuníos
EmplegadoresWarner Bros.
Premios
Creencies
Relixónmetodismu
Partíu políticuPartíu Demócrata
IMDbnm0001485
Cambiar los datos en Wikidata

Primeros años

Myrna Adele Williams nació en Radersburg (cerca d'Helena, Montana), fía del rancheru galés David Franklin Williams, y la so muyer Della Mae. El primer nome de Loy deber a la estación de tren favorita del so padre. David Williams tamién foi banqueru y l'home más nuevu que fuera escoyíu como senador de l'asamblea llexislativa de Montana. La so madre estudió música nel American Conservatory of Music en Chicago.

Myrna Williams fixo'l so debú como actriz a la edá de 12 años nel Helena's Marlow Theater, nel númberu musical llamáu "The Blue Bird" qu'ella mesma diseñó pa la Rose Dream Operetta. Treslladóse a Palm Springs de Los Angeles con 13 años, dempués de la muerte del so padre. Ellí estudió na Westlake School pa moces y darréu en Venice High School, de Venice (California), onde empezaría a intervenir en producciones locales.

En 1921, posó pa una estatua de Harry Winebrenner, llamada Spiritual, qu'entá se caltién delantre del Venice High School y que puede vese na escena inicial de la película Grease (1978).

Carrera

Una nueche qu'actuaba foi contemplada pol gran divo del cine mudu Rodolfo Valentino, sofitu esencial pa la so entrada nel mundu del cine a mediaos de los años 20. Natacha Rambova, la segunda muyer de Valentino, probar nun casting pero nun foi escoyida. De toes formes, siguió presentándose a audiciones hasta qu'en 1925 sería escoyida pal so primer papel nuna película What Price Beauty? xunto a Rambova y Nita Naldi.

Mientres los años del cine mudu, los papeles a los qu'aportaba Myrna Loy yeren d'exótiques muyeres, por cuenta de la so tez y la so melota morica. Mientres esos años, l'actriz foi encasillada nesi estereotipu de lo que munchos productores y direutores creíen que yera la imaxe perfecta de la femme fatale, y que yera capaz de pocu más. Asina, participó en películes como Ben-Hur (1925) de Fred Niblo, Don Juan (1926) d'Alan Crosland o De carboneru a gran señor (The Caveman) (1926) dirixida por Lewis Milestone.

De toes formes, Loy supo superar el difícil pasu de la entrada del sonoru, apaeciendo inclusive na primer película sonora de la historia: El cantor de jazz, como chica de coru. En 1929, probó con un acentu estranxeru pa cantar y baillar nel primer musical de la Warner Brothers', The Desert Song (1929). Loy aprovechar d'esti ésitu y foi escoyida pa distintes películes del xéneru musical como Enriba'l telón (The Show of Shows) (1929), The Bride of the Regiment, de John Francis Dillon (1930) y Under A Texas Moon (1930), de Michael Curtiz. Loy convertir na estrella del xéneru y dexaba tras la so imaxe de muyer fatal del cine mudu.

Saltu al melodrama

Una vegada consolidada la imaxe actriz tou terrén, Myrna Loy encaró papeles más ambiciosos. Asina, a principios de la década de los 30, protagonizaría películes de tan distintu rexistru como la comedia A Connecticut Yankee (A Connecticut Yankee ) (1931) de David Butler o Emma (1932) de Clarence Brown, Love Me Tonight (Love Me Tonight) (1932) de Rouben Mamoulian o la película de terror The Mask of Fu Manchu (The Mask of Fu Manchu) (1932) de Charles Brabin.

En 1934, apaecería nuna de les películes referente de la so filmografía: Manhattan Melodrama (Manhattan Melodrama) de W.S. Van Dyke con Clark Gable y William Powell. Cuando'l gánster John Dillinger foi muertu a balazos, la productora aprovechó esi filón pa publicar que Myrna Loy yera l'actriz favorita del gánster, cosa que nun gustó a la diva.

The Thin Man y William Powell

Dempués d'apaecer xunto a Ramón Novarro en The Barbarian (1933), Loy refugaría'l papel de It Happened One Night (1934) pol papel que-y fadría ser l'actriz más cotizada del momentu: la de Nora Charles en The Thin Man (The Thin man) (1934). El direutor W. S. Van Dyke escoyó a Loy porque notara na actriz una sensibilidá y un sentíu del humor que nun fueren amosaos hasta entós polos otros direutores. Nuna fiesta de Hollywood, Dyke emburrió a Loy a la piscina pa probar la so reacción, ya impresionó-y l'aplomu y el manexu que fizo l'actriz d'esta situación bochornosa. Louis B. Mayer refugó en principiu'l nome de Loy, creyendo que yera una actriz de drama namái, pero Van Dyke aportunó. Mayer aportó cola condición de que la película tuviera fecha en tres selmanes. The Thin Man convertir nel ésitu del añu na taquilla norteamericana y sería nomada a los Óscar a la meyor película. Loy recibió escelentes crítiques y foi aclamada pola so vis risible.

Ella y la so pareya na pantalla William Powell destacaron en Libeled Lady (Libeled Lady) (1936), cola que compartíen cartelu con Spencer Tracy y Jean Harlow, El Gran Ziegfeld (1936), I Love You Again (1940) o El mio home ta llocu (Love Crazy) (1941). La pareya tamién allargó la saga de los acusaos con una serie de títulos más como Ella, él y Estil (After the Thin Man) (1936), Another Thin Man (Another Thin Man) (1939), Shadow of the Thin Man (Shadow of the Thin Man) (1941), El regresu d'aquel home (The thin man goes home) (1944) y L'adiós del home delgáu (Song of the thin man) (1946).

Nora and Nick Charles
(William Powell y Loy na película de 1936 Another Thin Man).

Myrna Loy rentabiliza l'ésitu

Dempués del so ésitu en Manhattan Melodrama y The Thin Man, la carrera de Loy dio un xiru de 180 graos. L'actriz yera llamada nes producciones más importantes de la dómina y diéron-y la oportunidá d'esplotar la so faceta más risible. Asina, actuaría en comedies como Wife vs. Secretary (Wife vs. Secretary) (1936) con Clark Gable y Jean Harlow y Adán ensin Eva (Petticoat Fever) (1936) con Robert Montgomery. Loy tamién compartiría creitos con Clark Gable en tres películes más: Parnell (1937), de John M. Stahl, Pilotu de pruebes (Test Pilot) (1938) de Victor Fleming y Too Hot to Handle (Too Hot to Handle) (1938) de Jack Conway.

Mientres esti periodu, Loy foi una de les más grandes y meyor pagues actrices de Hollywood, en 1937 y 1938 lideró la llista añal de les actrices más rentables de la industria, votación realizada polos exhibidores de tolos Estaos Xuníos.[6]

Pero mientres esi tiempu, Loy tamién interpretó papeles en comedies romántiques, col so deséu de demostrar la so habilidá en tolos terrenes. Asina llegaron Vinieron les agües (The Rains Came) (1939) xunto a Tyrone Power, Third Finger, Left Hand (1940) with Melvyn Douglas.

Col parón de la Segunda Guerra Mundial, Loy abandonó la so carrera d'actriz pa centrase nos esfuercios de l'ayuda civil y más concretamente de la Cruz Roxa. Atacó tan duramente a Adolf Hitler que'l so nome apaeció na llista negra del macarthismo.

Los meyores años de la vida de Myrna

Loy en The Best Years of Our Lives

Myrna Loy volvió a la gran pantalla con The Best Years of Our Lives (The Best Years of Our Lives) (1946)), nel papel de la muyer qu'espera la torna de la guerra del so home (Fredric March). Nos sos últimos años, Loy consideró la so actuación nesti filme como unu de los meyores que realizara na so vida.

Na segunda metá de los 40, Loy participó xunto a Cary Grant y Shirley Temple na película de David O. Selznick The Bachelor and the Bobby-Soxer (The Bachelor and the Bobby-Soxer) (1947)o Los Blandings yá tienen casa (Mr. Blandings Builds His Dream House) (1948) nuevamente con Grant y con Clifton Webb en Trelce per docena (Cheaper by the Dozen) (1950).

En 1951 casóse con Howland H. Sergeant, con quien convivió nueve años hasta'l so divorciu en 1960. Nunca más Myrna volvería contraer matrimoniu.

Tocantes a la so vida profesional, Myrna sufriría'l normal cayente comercial que toa gran estrella carez col pasu de los años, interviniendo n'escasos y pocu memorables títulos cinematográficos y atopando acomodu principalmente en producciones televisives.En 1960, apaecería en títulos como Midnight Lace (Midnight Lace) o Dende la terraza (From the Terrace) o Los llocos d'abril (The April Fools) (1969). Dempués intervendría na década de los 70 en pequeños papeles en películes como Airport 1975 (1975) o Dimi lo que quies (1980).

Nos últimos años, destacó pol so papel influyente como direutora del Conseyu nacional pola discriminación de la muyer. Ente 1949 hasta 1954, trabayó pa la Unesco y foi un miembru destacáu del Partíu Demócrata. La so biografía, Myrna Loy: Being and Becoming, foi publicada en 1987.

En 1990 concedióse-y un Óscar Honoríficu por tola so carrera. Finó de cáncer de pulmón el 14 d'avientu de 1993, foi encenrada y les sos cenices soterraes nel campusantu de Forestvale, n'Helena, Montana.

Vida personal

Loy casóse cuatro veces:

  • 1936-1942 Arthur Hornblow, Jr., productor.
  • 1942-1944 John Hertz Jr. familia de la familia Hertz (Hertz Corporation.
  • 1946-1950 Gene Markey, productor.
  • 1951-1960 Howland H. Sergeant, delegáu de la Unesco.

Loy nun tuvo fíos, anque tuvo bien xunida a los del so primer home, Arthur Hornblow. "Soi la muyer perfecta", dixo una vegada de sigo mesma, "Casé cuatro veces, divorciéme cuatro veces, nun tengo fíos y nun sé cocer un güevu."

Premios

En 1965 ganaría'l Sarah Siddons Award pol so trabayu nel teatru en Chicago. Tamién recibiría'l Lifetime Achievement Award que concede'l Kennedy Center en 1988.

Anque Loy nunca foi nomada a los Óscar, recibió na so casa de Nueva York, l'Óscar honoríficu de l'Academia en 1991 por toa una carrera, con un curtiu agradecimientu: "Fixístisme bien feliz. Munches gracies." Sería la so última apaición en públicu.

Myrna Loy tien una estrella nel Paséu de la Fama de Hollywood asitiada nel 6685 de Hollywood Boulevard.

AñuCategoríaPelículaResultáu
1991Óscar HonoríficuGanadora

Filmografía

  • What Price Beauty? (1925), de Tom Buckingham.
  • Ben-Hur (1925) de Fred Niblo.
  • Don Juan (1926) d'Alan Crosland.
  • Why Girls Go Back Home, de James Flood.
  • Exquisite Sinner (1926), de Phil Rosen y Josef von Sternberg.
  • De carboneru a gran señor (The Caverman) (1926), de Lewis Milestone.
  • La llocura del charlestón (So This Is Paris) (1926), d'Ernst Lubitsch.
  • L'héroe del batallón (Across the Pacific) (1936), de Roy Del Ruth.
  • Boda ensin amor (Bitter Apples) (1927), de Harry O. Hoyt.
  • La campana d'alarma (The Heart of Maryland) (1927), de Lloyd Bacon.
  • Los taxis de medianueche (The Midnight Taxi) (1928), de John G. Adolfi.
  • Enriba'l telón (The Show of Shows) (1929), John G. Adolfi.
  • Shari, la bruxa (The Black Watch) (1929), John Ford.
  • The Bride of the Regiment (1930), de John Francis Dillon.
  • Under A Texas Moon (1930), de Michael Curtiz.
  • The Devil to Pay! (The Devil to Pay!) (1930), de George Fitzmaurice.
  • A Connecticut Yankee (A Connecticut Yankee ) (1931), de David Butler.
  • El doctor Arrowsmith (Arrowsmith) (1931), de John Ford.
  • Camarotes de luxu (Transatlantic) (1931), de William K. Howard.
  • Emma (1932), de Clarence Brown.
  • Love Me Tonight (Love Me Tonight) (1932) de Rouben Mamoulian.
  • Trece muyeres (Thirteen Women) (1932), de George Archainbaud.
  • The Mask of Fu Manchu (The Mask of Fu Manchu) (1932) de Charles Brabin.
  • Indecente (Vanity Fair) (1932), de Chester M. Franklin.
  • The Barbarian (1933), de Sam Wood.
  • De muyer a muyer (When Ladies Meet) (1933), de Harry Beaumont.
  • Vuelu nocherniegu (Night Flight) (1933), de Clarence Brown.
  • El boxeador y la dama (The Prizefighter and the Lady) (1933), de W.S. Van Dyke.
  • The Thin Man (The Thin Man) (1934), de W.S. Van Dyke.
  • Manhattan Melodrama (Manhattan Melodrama) (1934) de W.S. Van Dyke.
  • Broadway Bill (1934), de Frank Capra.
  • Wings in the Dark (1935), de James Flood.
  • Whipsaw (Whipsaw) (1935), de Sam Wood.
  • El gran Ziegfeld (The Great Ziegfeld) (1936), de Robert Z. Leonard.
  • Adán ensin Eva (Petticoat Fever) (1936), de George Fitzmaurice.
  • Wife vs. Secretary (Wife vs. Secretary) (1936), de Clarence Brown.
  • Ella, él y Estil (After the Thin Man) (1936), de [W.S. Van Dyke].
  • Libeled Lady (Libeled Lady) (1936), de Jack Conway.
  • Parnell (1937), de John M. Stahl.
  • Pilotu de pruebes (Test Pilot) (1938) de Victor Fleming.
  • Too Hot to Handle (Too Hot to Handle) de Jack Conway.
  • Vinieron les agües (The Rains Came) (1939), de Clarence Brown.
  • Another Thin Man (Another Thin Man) (1939), de W.S. Van Dyke.
  • Third Finger, Left Hand (1940), de Robert Z. Leonard.
  • I Love You Again (1940), de W.S. Van Dyke.
  • El mio home ta llocu (Love Crazy) (1941), de Jack Conway.
  • Shadow of the Thin Man (Shadow of the Thin Man) (1941), de W.S. Van Dyke.
  • El regresu d'aquel home (The thin man goes home) (1944), de Richard Thorpe.
  • Song of the thin man (1946), d'Edward Buzzell.
  • The Best Years of Our Lives (The Best Years of Our Lives) (1946), de William Wyler.
  • The Bachelor and the Bobby-Soxer (The Bachelor and the Bobby-Soxer) (1947), d'Irving Reis.
  • L'adiós del home delgáu (Song of the thin man)(1947), d'Edward Buzzell.
  • Los Blandings yá tienen casa (Mr. Blandings Builds His Dream House) (1948), de H.C. Potter.
  • Trelce per docena (Cheaper by the Dozen) (1950), de Walter Lang.
  • Guapures por casar (Belles on Their Toes) (1952), de Henry Levin.
  • The Ambassador's Daughter (The Ambassador's Daughter) (1956), de Henry Levin.
  • Corazones solitarios (Lonelyhearts) (1958), de Vincent J. Donehue.
  • Dende la terraza (From the Terrace) (1960), de Mark Robson.
  • Midnight Lace (Midnight Lace)' (1960), de David Miller.
  • Los llocos d'abril (The April Fools) (1969), de Stuart Rosenberg.
  • Airport 1975 (Airport 1975) (1974), de Jack Smight.
  • De mieu tamién se muerre (The End) (1978), de Burt Reynolds.
  • Just Tell Me What You Want (1980), de Sidney Lumet.

Referencies

Enllaces esternos