Ignacio Comonfort

José Ignacio Gregorio Comonfort de los Ríos (12 de marzu de 1812, Puebla de Zaragoza – 3 de payares de 1863, Guanajuato) foi un políticu y militar mexicanu, Presidente Interín de Méxicu del 11 d'avientu de 1855 al 30 de payares de 1857, y Constitucional del 1 al 17 d'avientu de 1857.^[3][4] foi descendiente d'irlandeses. Realizó estudios parciales de Derechu nel Colexu Carolín, dexar y se enlistó nel Exércitu, onde tuvo una brillosa carrera. Nun retiru parcial de la milicia dedicar al comerciu.^[5][6]

Ignacio Comonfort
26. Presidente de Méxicu 11 avientu 1855 - 17 avientu 1857 ← Juan Álvarez - Benito Pablo Juárez García →
Vida
Nacimientu	Puebla de Zaragoza, 12 de marzu de 1812[1]
Nacionalidá	Méxicu
Muerte	Guanajuato, 3 de payares de 1863[2] (51 años)
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, militar, ministru
Graduación	xeneral
Creencies
Partíu políticu	Partido Liberal (es)

Pola estrechura económica de la so familia dexó los sos estudios de derechu nel Colexu Carolín (güei Universidá Autónoma de Puebla). En 1832 apuntar nel exércitu al llau de Santa Anna pa lluchar contra'l gobiernu dictatorial d'Anastasio Bustamante. Foi nomáu comandante militar de Tlapa, nel actual estáu de Guerrero. Foi diputáu al Congresu en 1842-1846 y combatió nel Valle de Méxicu na guerra contra Estaos Xuníos, en 1847. Foi nuevamente diputáu al Congresu en 1848 y senador hasta 1851. En 1853 foi nomáu alministrador de l'Aduana d'Acapulco.

Xunto con Juan N. Álvarez, en marzu de 1854 condució la revolución contra Santa Anna nuna campaña pel sur y aguantó l'asediu sobre Acapulco. Lo que significo la cayida definitiva de Santa Anna. Depués coló a Estaos Xuníos, onde llogró recursos d'un particular pa siguir la guerra.

Santa Anna, al ver lo incontenible de la revolución y cómo s'estendía perdayures, abandonó'l país el 9 d'agostu de 1855 y el xeneral Juan N. Álvarez asumió la presidencia, nomando al xeneral Comonfort ministru de Guerra. Como Álvarez arrenunció a la presidencia, el xeneral Comonfort quedó como presidente interín.

La so alministración foi'l preludiu de la Guerra de Reforma. El 5 de febreru de 1857 fuera promulgada la nueva Constitución, que contenía disposiciones agresives contra les posesiones y privilexos de la Ilesia Católica. Nel mes siguiente, la Ilesia amenació con escomunión a toos aquellos individuos que lu xuraren, pero faelo yera obligatoriu pa los militares y los miembros del gobiernu. Los problemes nun se fixeron esperar.

Fixéronse eleiciones y el xeneral Comonfort resultó electu presidente de la República'l 1 d'avientu; nesi momentu'l presidente de la Suprema Corte de Xusticia yera Benito Juárez.

Col so ánimu conciliador, Comonfort quixo entamar un gabinete mistu —de lliberales y conservadores— que se convirtió nuna caxa de Pandora. D'esa manera'l 17 d'avientu el xeneral Félix María Zuloaga, con sofitu del propiu presidente Comonfort, proclamó'l Plan de Tacubaya, pol cual desconocía la Constitución. Al xuntase al plan y desconocer asina la constitución que xurara meses tras, podría dicise que Comonfort dio un autogolpe d'estáu.

Diéron-y sofitu les tropes de la Ciudadela, tomó control de la capital el 17 d'avientu de 1857 ensin disparar un tiru. Paeció que la revolución trunfara, pero nun tardaron los ánimos en caldiase y les fuercies en conflictu (radicales y conservadores) empezaron a velar les sos armes y criticar, tantu los unos como los otros, al presidente golpista. Comonfort tomó asina poderes estraordinarios, lo cual exacerbó los ánimos de dambes fuercies: yá yera refugáu polos lliberales y abandonáu polos conservadores.

El 11 de xineru de 1858, el mesmu Zuloaga tornó sobre los sos pasos y demandó que s'abandonara'l Plan de Tacubaya. Dalgunos de los inconformes sofitaben al presidente Comonfort; otros al xeneral Zuloaga, y esi mesmu día hubo inclusive pronunciamientos a favor de que tornara'l desterráu dictador Santa Anna. Comonfort foi depuestu como presidente, y rápido partió a Estaos Xuníos.

Benito Juárez, quien se desempeñó como vicepresidente y ministru de Gobernación, darréu foi nomáu presidente de la Suprema Corte de Xusticia, asumió'l poder el 15 de xineru como presidente interín, según mandaba la Constitución. Asina empezó la Guerra de Reforma.

En 1863, Juárez aceptó la so ufierta d'incorporase a la llucha contra los invasores franceses y Comonfort tornó al país nomándose-y comandante del llamáu Exércitu del Centru.

El 8 de mayu de 1863 l'Exércitu del Centru foi ganáu pol exércitu francés na Batalla de San Llorienzo (Méxicu), obligando a les sos divisiones a replegase escontra Tlaxcala.^[7]

Comonfort fíxose cargu de protexer Santiago de Querétaro, pero un día, de camín a Celaya, foi atacáu polos guerrilleros del conservador Sebastián Aguirre nel conceyu de Chamacuero.^[8] Foi mancáu de muerte el 13 de payares de 1863, y morrió mientres yera treslladáu a Celaya. Foi soterráu nel Muséu Panteón de San Fernando.

.