Amanita regalis

Amanita regalis foi primeramente descritu como Agaricus muscarius ß regalis por Elias Magnus Fries na so obra Systema Mycologicum, publicada en 1821.^[1] En 1887, Pier Andrea Saccardo identificar como una variante de Amanita muscaria.^[2] En 1903, Edmund Michael foi'l primeru en considerar a A. regalis una especie distinta.^[3] En 1941, Edouard-Jean Gilbert suxurió llevar a cabu una reorganización completa del xéneru Amanita na so monografía mundial sobre esti xéneru, y treslladó esta especie al xéneru Amanitaria como A. muscaria var. regalis.^[4] Na so versión orixinal (1949) de Agaricales in Modern Taxonomy, Rolf Singer considerar una subespecie de A. muscaria, pero fixo notar que podía ser considerada una especie estreme; ello ye que na so cuarta edición de la obra (1986), clasificar como una especie distinta.^[5] A. regalis ye clasificada dientro del xéneru Amanita, nun grupu de Amanitas rellacionaes que tienen aniellu nel estipe y un bulbu na base del mesmu.^[6] Más apocayá, un grupu xaponés qu'estudió la bioxeografía de A. muscaria y especies rellacionaes por aciu analises filoxenéticos moleculares, concluyó que'l taxón tendría de ser consideráu un grupu de A. muscaria, más qu'una especie distinta.^[7] A pesar d'ello, en 2009, tanto'l Index Fungorum como'l MycoBank siguen clasificando a A. regalis como una especie distinta.^[8][9]

La especie foi bautizada con diversos nomes vernáculos según el país. En países de fala inglesa foi denomináu como "royal fly agaric",^[10] "king of Sweden Amanita",^[11] "brown fly agaric" o "king fly agaric".^[12] En Francia ye conocíu como Amanite royale,^[13] ente que n'Alemaña ye llamáu Königsfliegenpilz.^[14] L'epítetu específicu ye deriváu de la pallabra llatina regalis, que significa "real".^[15] Nel añu 2000, esti fungu foi escoyíu pola Sociedá Alemana de Micoloxía como'l "Hongu del Añu".^[10]

Al igual qu'en toles especies del xéneru Amanita, la mayor parte del organismu atopar sol suelu, en simbiosis de ciertes especies d'árbol. El esporocarpo del fungu ye una estructura reproductora qu'apaez cuando les condiciones ambientales de mugor, temperatura y disponibilidad de nutrientes son les fayadices. El sombreru de A. regalis ye d'ente 10 y 25 cm d'anchu y, dependiendo de la fase de desarrollu, puede variar na so forma dende esférica a convexa o esplanada. Ye de color marrón amarellentáu y ta densamente cubiertu con tieces verrugoses, que s'atopen dispuestes n'aniellos concéntricos cuasi regulares.^[16] Estos aniellos son restos de la volva, de resultes de la crecedera y espansión del cuerpu fructificante. El sombreru ye carnosu y cuando ta maduru presenta riegos nos estremos, que pueden estendese hasta 1,5-2 cm. La cutícula del sombreru puede dixebrase hasta casi'l centru del propiu sombreru por descamación.

Les llámines disponer nel himenio llibres, atropaes y bien xuntes, amosando un color ente blancu y mariellu cremoso. Los estremos de les llámines tienen guedeyes d'una especie de pelo nidiu y algodonosu, como reminiscencia de lo que foi enantes la volva. L'estipe o pie d'un individuu maduru suel midir unos 10-14 cm d'altu y 1,5-2 cm d'anchu,^[17] y estiéndese hasta la base onde s'enserta nun bulbu afatáu con 2-4 aniellos de pequeñes verrugas escamoses de color ente mariellu-ocre y llimón. El estipe y l'aniellu nun son d'un color blancu puru, sinón que tienen un débil matiz amarellentáu. La carne del fungu ye ablancazada, llixeramente amarellentada nel estipe y dorada dientro de la cutícula del sombreru. El color nun varia cuando la carne ye espuesta al aire, y tien un sabor y un golor insignificante.^[16]

Les espores son dende elipsoidales hasta aproximao esfériques, tresllúcíes, llises, y miden ente 9 y 12 µm. Son non amilodes, esto ye, nun absuerben el yodu cuando son tiñíes col axente de tinción Melzer.^[16] Les célules productores d'espores tienen forma de cayáu, con unes dimensiones de 38-46 por 3-13 µm, y presenten una especie d'abrazadera nes sos bases.^[18]

Amanita regalis ye fácilmente estremable de A. muscaria por cuenta de la ausencia de colores coloraos nel sombreru, y pola presencia de verrugas sobre'l estipe. Nel casu d'un individuu que seya de color pálidu y con un sombreru marrón amarellentáu, podría confundise cola especie Amanita rubescens (comestible), que puede ser estremada pol color qu'adquier la carne cuando se ve espuesta al aire, o pol color de la carne so la cutícula: A. regalis ye amarellentáu ente que A. rubescens ye blancu. Otra especie asemeyada ye Amanita pantherina, que tien un color similar, pero tien la carne blanco so la cutícula del sombreru, según un bulbu con forma de copa.^[17]

Amanita regalis ye una especie pocu común, que suel atopase creciendo nel suelu de montes de monte, tantu en montes caducifolios, como en bosque de coníferes.^[7] Ye un fungu micorrizal qu'establez una rellación simbiótica con ciertes especies d'árbol. El miceliu envolubra los raigaños de los árboles y suminístra-yos minerales, elemento traza y agua del suelu, ente que l'árbol suminístra-y al fungu alimento de les sos propies reserves, producíes por aciu fotosíntesis. A. regalis demostró esperimentalmente formar micorrizas con betula, Pinus sylvestris, Pinus mugo y Picea abies.^[19][20] Cuerpos functíferos revelaron crecedera en aniellos de faes.^[21]

N'Europa, distribúyese principalmente nel norte, nun describiéndose nin nel sur nin nel oeste européu.^[16] Amás, siendo bien común nos países escandinavos,^[17] púdose atópase n'Alemaña,^[22] Hungría,^[23] Letonia,^[12] Rusia,^[24] Eslovaquia^[25] y Corea.^[26] N'América del Norte, la so distribución acutar a Alaska,^[18] onde pue ser atopáu de normal so la llinia arbolada.^[11]

Amanita regalis ye un fungu venenosu. En 2006 producióse un envelenamientu por fungu en Noruega, onde trés individuos consumieron exemplares de A. regalis al confundilos col fungu comestible Macrolepiota procera. Los síntomes d'envelenamientu, qu'empezaron ente 1 y 2 hores dempués de la ingestión de los fungos, consistieron n'estomagaes y vultures. Dos d'ellos manifestaron amás síntomes colinérgicos nel sistema nerviosu central, incluyendo allucinaciones, tracamundiu, o perda de consciencia, según salivación profusa y sudues. Los trés individuos recuperar ente les 4 y les 24 hores siguientes ensin sufrir nengún dañu en fégadu, reñones o sistema nerviosu central. Tal que demuestra esti incidente, el fechu de cocinar los fungos nun neutraliza dafechu los componentes tóxicos de A. regalis.^[27] Por aciu analís químicu demostróse qu'esta especie contién acedu iboténico y muscimol,^[17] los mesmos constituyentes tóxicos que tien A. muscaria.^[28] Sicasí, nun se toparon derivaos nin de muscarina nin de triptamina.^[10]

A. regalis tien la capacidá de bioacumular un metal pesao, el vanadiu, fechu que foi descritu per primer vegada en 1939, en especímenes de A. muscaria.^[29] Un estudiu de campu llevao a cabu con especímenes escandinavos pudo detectar esti metal nun rangu de 38 a 169 mg de vanadiu por kg de fungu secu (esto ye, una media de 119 mg/kg).^[30] En comparanza, la concentración de vanadiu na mayoría de los fungos suel tar per debaxo de los 2 mg/kg.^[31]

• Llista d'especies de Amanita

• Jenkins DB. (1986). Amanita of North America. Eureka, California: Mad River Press. ISBN 0-916422-55-0.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Amanita regalis .
• Llistáu d'especies del xéneru Amanita