Agnès Varda

Agnès Varda nació col nome de Arlette Varda en Bruxeles, Bélxica. El so padre pertenecía a una familia de refuxaos griegos d'Asia Menor y la so madre yera francesa. Estudió Historia del Arte na École du Louvre antes de consiguir un trabayu como fotógrafa oficial del Teatru Nacional Popular o Théâtre National Populaire (TNP) de París. Gustába-y la fotografía, pero taba más comenenciuda nel cine. Dempués de pasar unos díes grabando la pequeña ciudá pesquera francesa de Sète, nel barriu «La Pointe Courte», pa un amigu con una enfermedá terminal que nun podría visitala por sigo solo, Varda decidió faer una película. D'esta miente apaez en 1954 la so primer película, La Pointe Courte, que narraba la hestoria d'una murnia pareya y la so rellación na pequeña ciudá. La película ye la precursora estilística de la Nouvelle vague francesa.

Varda ye pionera na apertura de la direición cinematográfica a les muyeres. "Suxurí a les muyeres qu'estudiaren cine. Díxi-yos: "Salíi de les cocines, de les vueses cases, faéivos coles ferramientes pa faer películes".^[19]

Más tarde va encuadrar definitivamente nesti xéneru, asemeyándo-yla asina a autores como Chris Marker, Marguerite Dures, Alain Robbe-Grillet, Jean Cayrol y Henri Colpi. Esti grupu taba fuertemente amestáu al Nouveau roman, estilu lliterariu que taba asitiáu políticamente na izquierda.

Varda casar en dos causes, primero col actor y direutor teatral y operísticu Antoine Boursellier con quien en 1958 tuvo una fía, Rosalie Varda creadora de vestuariu y direutora artística. En 1962 casóse col direutor cinematográficu Jacques Demy a quien acompañó hasta la so muerte en 1990. Na película Jacquot de Nantes (1991) Varda traza un rellatu de la infancia de Demy y el so amor pol teatru y el cine. Rindió-y homenaxe tamién en Les Demoiselles ont eu 25 ans (1993) y L'Univers de Jacques Demy (1995). Tuvieron un fíu de mancomún, l'actor Mathieu Demy nacíu en 1972.

Varda dirixó una cuarentena de pieces ente curtiumetraxes, documentales y llongures de ficción. La so formación previa en fotografía déxa-y captar los pequeños detalles de la realidá que la arredola. La combinación de la testura documental con un desarrollu narrativu (tan utilizáu nel cine realista actual) pue ser la traza más carauterística de la so estensa obra, lo mesmo que la irrupción de la suxetividá del autor (per mediu de la voz enoff, de la presencia física, del metallinguaxe) nel universu oxetivu que se retrata señala'l críticu Sergio Fernández Piniña.^[20]

La so primer película foi La pointe courte, onde se repara la influyencia de Rosellini les sos primeres obres reflexen l'impautu del cine francés de la Nueva Fola destacando Cleo de 5 a 7 (1961)^[20]

La segunda fase de la so obra asitiar a partir del Mayu del 68 arimada según la crítica del espíritu optimista de la dómina. La felicidá (1965), Les criatures (1966), Lion´s Love (1969), cuestionen la rixidez de la sociedá burguesa. Destaca Una canta, otra non (1977), con un estilu garapoleru tresformando les lluches feministes nuna danza de colores kitsch.^[20]

Unu de los sos trabayos más destacaos foi Ensin techu nin llei (1985), protagonizáu por Sandrine Bonnaire, dando vida a una vagamunda que sobrevive sometida al azar. Na película cohabitaron actores y persones del llugar, siendo'l xerme de toa una corriente de cine realista contemporaneu, encabezáu polos hermanos Dardenne y Ken Loach. Black panthers (1968), Daguerréotypes (1975), Murs, murs (1980), Jane B. par Agnès V. (1987), Cinévardaphoto (2004), por non falar de Los espigadores... y la so secuela Dos años dempués (2002), tán consideraes pola crítica pequeñes obres maestres del xéneru y testimonios históricos y del pasu del tiempu.^[20]

En 2017 presentó la so película, Cares y llugares, realizada xunto al artista JR, y na que vuelve plantegar esa interseición ente documental, xuegu y esploración social del so cine. La película llogró financiase al traviés d'un crowdfunding y el sofitu de la so fía que buscó financiamientu nel MoMA que mercó una copia pal so fondu archivísticu primero qu'empezara el rodaxe y la Fundación Cartier.^[19]

• La Pointe Courte (1956)
• Cleo de 5 a 7 (Cléo de 5 à 7) (1961)
• La felicidá (Le bonheur) (1965)
• Les créatures (1966)
• Daguerréotypes (1975)
• Contestación de muyeres (Réponse de femmes) (1975)
• Una canta, la otra non (L'une chante, l'autre pas) (1977)
• Ensin techu nin llei (Sans toit nin loi) (1985)
• Kung-Fu Master (1987)
• Jacquot de Nantes (1991)
• Les cien y una nueches (Les cent et une nuits de Simon Cinéma) (1995)
• Los espigadores y la espigadora (Les glaneurs et la glaneuse) (2000)
• Los espigadores y la espigadora: dos años dempués (Les glaneurs et la glaneuse... deux ans après) (2002)
• Les plages d'Agnès (2008)
• Cares y llugares (Visages Villages) (2017)

• 1985 el Lleón d'Oru del Festival Internacional de Cine de Venecia por Sans toit nin loi.
• Gran oficial de la Lexón d'Honor Gran Cruz de la Orde Nacional del Méritu *

Honorary Doctor, University of Liège

• Premiu Louis Delluc (1964)

• César al meyor curtiumetraxe documental (1984)

• Lleón d'Oru (1985)

• Premiu de l'Asociación de Críticos de Cine de Los Angeles a la meyor película estranxera (1986)

• European Film Award for Best Documentary (2000)

• Konrad Wolf Prize (2001)

• Honorary César (2001)

• National Society of Film Critics Award for Best Non-Fiction Film (2001)

• Prix René-Clair (2002)

• César Award for Best Documentary Film (2009)

• National Society of Film Critics Award for Best Non-Fiction Film (2009)

• 2009, Commandeur de la Légion d'Honneur.^[21]

• 2010, Les Sableres de Agnès Premiu del públicu Festival de Cine 4+1.^[22]

• Carrosse d'or (2010)

• 2011, Les Sableres de Agnès Premiu de l'Asociación de Cronistes Cinematográficos de l'Arxentina. Premiu Cóndor de Plata como Meyor Film Estranxeru.

• Lleopardu d'Honor (2014)

• Palme d'honneur (fr) (2015)

• Premiu Max Beckmann (2016)

• Setiembre 2017 Premiu Donostia del Festival de San Sebastián.
• Payares 2017 Óscar Honoríficu.^[23]

• La Côte d'Azur, d'azur, d'azur, d'azur, collection lieu dit, Les Éditions du Temps, 1961.
• Varda par Agnès, Éditions des Cahiers du Cinéma, Paris, 1994, réédition 2005 (ISBN 2-86642-440-9).
• Sara Cortellazzo et Michele Marangi, Agnès Varda, Edizioni di Torino, 1990.
• Bernard Bastide, les Cent et une nuits, chronique d'un tournage, Pierre Bordes et fils, 1995
• Sandy Flitterman-Lewis, To Desire Differently: Feminism and the French Cinema, Columbia University Press, 1996.
• Alison Smith, Agnès Varda, Manchester University Press, 1998.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Agnès Varda .
• Agnès Varda na Internet Movie Database (n'inglés)
• Agnès Varda Faculty Page @ European Graduate School Bio y clips.
• Resña biográfica
• Jonathan Romney, The Beaches of Agnès
• "A Talk: Agnès Varda ," 2009, (Frieze Foundation Talks)
• Agnès Varda
• Películes de Agnès Varda en FilmAffinity