Liefde vir drie Lemoene

Die opera is in die lewe geroep deur 'n opdrag wat Prokofiëf gedurende sy eerste suksesvolle besoek aan die Verenigde State in 1918 ontvang het. Nadat sy konserte gunstig ontvang is in Chicago (insluitende sy Eerste Simfonie), is Prokofiëf genader deur Cleofonte Campanini, te wete die direkteur van die Chicago Opera-genootskap, om 'n opera te skryf. Prokofiëf het reeds gedurende sy reis na die Verenigde State gerieflikerwys 'n libretto opgestel. Hy het dit gebaseer op Giambattista Basile se feëverhaal "Die Liefde vir Drie Lemoene"). Die uiteindelike libretto was deur Prokofiëf aangepas van Vsevolod Meyerhold se vertaling van Gozzi se toneelstuk. Die aanpassing het sommige van die Commedia dell'arte invloede gemoderniseer en ook 'n dosis surrealisme ingevoer. As gevolg van Prokofiëf se eie karige kennis van Engels; en aangesien Russies vir Amerikaanse gehore onaanvaarbaar sou wees, was die aanvanklike weergawe in Frans, met die moontlike bystand van die sopraan Vera Janacopoulos, as L'Amour des trois oranges.^[1]

Die opera het sy eerste uitvoering op 30 Desember 1921 by die Auditorium Theatre in Chicago ontvang, en was gedirigeer deur Prokofiëf. Die werk het sy eerste Russiese produksie in Petrograd (nou Sint Petersburg) in 1926 ontvang, en is sedertdien deel van die standaard repertorium van baie operageselskappe. Die bekendste stuk in die opera is waarskynlk die "Mars" wat deur CBS gebruik was in die radiodrama reeks The FBI in Peace and War wat vanaf 1944 tot 1958 uitgesaai was.^[2][3] Prokofiëf gebruik ook die mars in die tweede bedryf van sy ballet Cinderella (Op. 87).

Die aanvanklike kritiek betreffende die Chicago produksie was oor die algemeen besonders straf, dit het bv. "baie van ons beste mense in 'n toestand van verbasing en verwondering gelaat", "Russiese jazz met Bolsjewistiese versiering" en "Die werk is bedoel, besef mens, om wispelturig te wees. Sover as wat dit my betref, spot dit met diegene wat geld daarvoor uitgehaal het".^[4] Die koerantman en outeur Ben Hecht het egter 'n entoesiastiese resensie verskaf: "Daar is niks ingewikkeld omtrent die musiek nie - tensy jy ongelukkig genoeg is om 'n musiekkritikus te wees. Maar vir die onopgeleide oor is daar sjarmante en grillige wispelturigheid wat die klanke betref wat vanuit die orkes voortgebring word".^[5][6]

Die opera was nie tot 1949 weer in die VSA uitgevoer nie, toe die operageselskap van New York Stad die opera weer uitgevoer het. Die produksie, waarvan Vladimir Rosing die dramaturg en Laszlo Halasz die dirigent was, was suksesvol gewees. Die New York Stad operageselskap het 'n toergeselskap van die produksie van stapel gestuur, en die opera was in New York Stad vir drie opeenvolgende seisoene uitgevoer.^[7]

Suite van Liefde vir drie Lemoene, Op. 33bis

Prokofiëf het 'n 15–20 minuut-lange suite uit die opera se musiek vir konsert gerangskik. Die suite is in ses bewegings:

1. Die Bespottings
2. Die Towenaar Tchelio en Fata Morgana Speel Kaarte
3. Mars
4. Scherzo
5. Die Prins en die Prinses
6. Vlug

Mars en Scherzo van Liefde vir drie Lemoene, Op. 33ter

Die komponis het die bovermelde transkripsie/rangskikking vir klavier solo gemaak.

• Nasionale Simfonieorkes dir. Leonard Slatkin, BMG Classics, 1998
• ORTF National Orchestra dir. Lorin Maazel, Sony Classical, 1991
• Koninklike Skotse Nasionale Simfonieorkes dir.Neeme Järvi, Chandos, 1989

Notas

Bronne

• Frolova-Walker, Marina (2005). "11. Russian opera; Two anti-operas: The Love for Three Oranges and The Nose". In Mervyn Cooke (red.). The Cambridge Companion to Twentieth-Century Opera. Cambridge Companions to Music. Londen: Cambridge University Press. pp. 182–186. ISBN 0-521-78393-3.
• Pisani, Michael V. "A Kapustnik in the American Opera House: Modernism and Prokofiev's Love for Three Oranges", in The Musical Quarterly vol. 81 no. 4 (1997), pp. 487–515.

• Sergei Prokofiëf

• The Love for Three Oranges: Partituur op die International Music Score Library Project